Wszystkich Świętych - moje wspomnienia.

Święto szczególne, bo każdy ma kogoś bliskiego, kto umarł, i o kim dzisiaj pomyśli. Kogoś, kogo znał i kochał, albo tylko widział na zdjęciach w rodzinnym albumie. 
Bo wszyscy mamy przodków. Wspominamy też ludzi, którzy nie byli dla nas kimś bliskim, ale kiedy odeszli, myśleliśmy o nich i dziwiliśmy się -dlaczego?

Niecaly rok temu byłem jurorem w konkursie "Blog roku 2010" Czytałem rożne blogi.
Jednym z nich był blog "Rak nieborak" pisany przez młodą kobietę, która ma raka. Pisała o swojej chorobie z poczuciem humoru. Rozmawiała ze swoim rakiem-nieborakiem, jakby chciała go oswoić i zaprzyjaźnić się z nim. Wtedy nie bardzo zwróciłem na to uwagę. Ale kiedy dostala nagrodę i wyszła na scenę żeby ja odebrać, okazało się że jest młodą, ładną dziewczyną w chustce na głowie. Była bardzo kolorowo ubrana. 
Nie wiedziała co powiedzieć, rozpłakała się. Dziękowała wszystkim i mówiła, że dzięki temu będzie mogła pojechać z mężem w podróż poślubną o której zawsze marzyła. Dwa tygodnie temu dowiedziałem się, że umarła (13.10.2011)
 A to jej blog: http://andzia-i-nieborak.blog.onet.pl/   i ostatnie wpisy męża.

Dziś wszyscy idą na groby i przez to stają się jakąś wspólnotą. Ja zawsze chodzę na Powązki. Idę powoli, nie spieszę się, bo bycie tam sprawia mi naprawdę przyjemność. Czytam nazwiska na grobach i wspominam sławnych ludzi- aktorów, poetów, pisarzy. Mam ze sobą parę zniczy, które zapalam na ulubionych grobach.

Na wojskowych Powązkach jest grób mojego dziadka, który umarł  dwa lata temu. Miał 84 lata - czyli całkiem dużo... Zanim zachorował, całkiem dobrze się trzymał, bo uprawiał sporty, żeglował, grał na gitarze. Potem leżal w domu przez dwa lata. Odwiedzałem go raz na dwa tygodnie i starałem się być miły, bo wiedziałem, że każde odwiedziny moga być ostatnimi.
Nie chciałem żeby było tak, jak z odejściem mojej babci...
Miałem wtedy 7 lat. Pojechałem do nich na wakacje. Babcia była trochę chora, ale to tak, jak zawsze ze starszymi osobami. Miała duże, miękkie, ciepłe kapcie i gęste włosy do których lubiłem się przytulać. I pamiętam, że zawsze płakała jak wyjeżdżaliśmy, więc przed każdym wyjazdem biegłem do sklepu po batona którego jej wręczałem, żeby nie płakała...
No co?? Byłem w takim wieku, że słodki batonik najbardziej mnie uszczęśliwiał, dlatego dawałem jej to samo ;)
Pamiętam, że TEGO dnia, nie byłem dla niej dobry, nie wiem o co chodziło, ale nie byłem za miły. Jak co wieczór po dobranocce położyłem się spać. Zasnąłem. Nie pamiętam co mi się śniło, ale spało mi się dobrze. Za dobrze... Obudziłem sie w piękny, wakacyjny poranek, słońce wpadało do pokoju, ale coś mi nie pasowało.
Nie słyszałem głośnego chrapania babci, które zawsze budziło mnie w nocy. Zaciekawiony wstałem i zobaczyłem, że w łóżku babci nikogo nie ma. Podszedłem do dziadka i spytałem o co chodzi. Powiedział, że babci nie ma... Myślałem, że to żart i pobiegłem do pokoju rodziców.
- Mamo, tato, gdzie jest babcia? -krzyczałem.
-Babcia nie żyje -usłyszałem- zabrało ją pogotowie, umarła dziś w nocy.
Musiałem zajarzyć o co chodzi... Do tej pory ze śmiercią spotykałęm się tylko w Power Rangersach i w Wiadomościach... Załapałem. Nie będzie już ciepłych, mięciutkich kapci, pachnących włosów...
Na pogrzebie, w wieku 7 lat, mocno wydoroślałem... I nie pomógł nawet słodki baton.

Dziś emocje opadły i potrafię to opisać. Ale zawsze żałuję tego dnia, zanim umarła, że nie byłem dla niej dobry. Często zastanawiam się, czy jest w niebie... Czasem się pomodlę...
I myślę że kiedyś się tam wszyscy spotkamy, bo życie byłoby bez sensu, gdyby miało być inaczej....
A, i często dzwonię do dziadka Mariana, który mi jeszcze pozostał. Ma 86 lat i jest naprawdę spoko. I...chciałbym, żeby żył zawsze.

Amen:)

I wpadnijcie wieczorem.
Bedę miał już zdjęcia z moich ulubionych grobów na Powązkach.


Ps. Co do komentarzy pod poprzednim postem - było pytanie, czy czytam. Oczywiście, że czytam, ale nie mogę odpowiadać na komentarze, bo się nie da.
Do Cleo: jaki profil wybrałem w liceum?? Oczywiście kulturowy;)