O kleszczach, wypadkach i poderżniętym gardle;))

Uff...

Własnie wróciłem do domu po sześciu godzinach jazdy... Byłem w małym miasteczku, na południu Polski, w którym mieszka mój dziadek.

Ogólnie, to pochodzi z Wilna, ale po wojnie przeprowadził się tutaj. Ma 88 lat, a mimo to świetnie sobie radzi. Mieszka sam od ośmiu lat, codziennie chodzi na spacery, raz w tygodniu na gimnastykę i raz na basen. Kiedy są tańce, chodzi na tańce ;) Podziwiam, że mu się chce... Ja, na jego miejscu, nie mając nic do roboty, siedzialbym przed kompem.

Oczywiście dziadek ma swoje choroby, bo wszyscy starzy ludzie je mają. Np on, musi codziennie po dziesięć razy mierzyć ciśniennie, bo raz ma tak wysokie, że może umrzeć, a raz tak niskie, że już prawie nie żyje...
Dziadek też lubi pogadać, ale że nie ma z kim, więc czasem znajduje sobie rozmówców... Wczoraj, kiedy tam byłem, zapukały dziewczyny prosząc o autografy i powiedziały, żebym pozdrowił dziadka, bo one go znają. Zdziwiony zapytałem skąd? A one, że raz w parku dosiadł się do nich i zapytał, czy może pogadać. One się zgodziły, a on opowiadał o sobie, pytał co u nich, czy mają chłopaków, jak im się żyje i takie tam...
Śmiesznie, w Warszawie obcy ludzie wstydzą się ze sobą gadać...
Dziadek przeżył różne rzeczy... Partyzantka, wojna, więzienie sowieckie, głód... Nic go nie pokonało. Ale... ostatnio, trzy miesiące temu... pogryzło go dziesięć kleszczy. Zobaczył je po kilku dniach, i jako twardy facet, zaczął je sam wyciągać.
Nie szło mu, więc dłubał coraz głębiej i głębiej, a kleszczy przecież nie można uszkodzić... Rozdłubał pół nogi i dopiero poszedł do lekarza. Wszyscy się dziwili. Dziesięć kleszczy... Łał, a on, że nie mógłby doznać takich pieszczot od pielęgniarki przy wyciąganiu, gdyby nie te kleszcze :P
Niestety, od tej pory czuje się gorzej. A ja myślę ciągle : jeśli nie pokonała go wojna, więzienie itd, to przecież nie pokona go jakieś stado głupich, małych napalonych kleszczy...

Tak więc tyle o dziadku. Jadąc do niego zauważyłem też, że przy drodze stoi mnóstwo krzyży. Wracając, tylko po jednej stronie zauważyłem około czterdziestu. Tylko na jednej trasie!!  Krzyże ustawiane po wypadkach. Rany, przecież to glupota, żeby zabijać się w trasie. Ale z drugiej strony... Gdybym miał fajne autko... pewnie bym śmigał... Dlczego w młodych mózgach jest mniej wyobraźni? I ta adrenalina... Może to dobrze, że mama nie pozwoliła mi zrobić prawka przed 20- ką... Bo przecież w jednej sekundzie wzystko może się skończyć.

Pamiętam, kiedyś poszedłem z kumplem na łyżwy. Miałem jakieś 10 lat. Wymyśliliśmy sobie fajna zabawę. Zamiast jeździć normalnie, rozpędzaliśmy się i wjeżdżaliśmy na siebie. Po którymś zderzeniu kolega wywrócil się, nogi poszły mu w górę i przejechał mi łyżwą po policzku rozcinając go.
Wyobraźcie sobie moje zdziwienie kiedy dotknąłem twarzy.. . a tam dziura. Oczywiście kałuża krwi, pogotowie, zszywanie. Na szczęscie wszystko dobrze sie skończyło i dziś nie ma nawet blizny. Ale łyżwa mogła pójść trochę niżej i trafić w szyję. Zginał z poderżniętym gardłem na ślizgawce... I nie byłoby Rodzinki, Bloga, Fanpage-a. I Was tutaj dzisiaj...

Ale się rozpisałem;) No, to śmigam do koleżków.
I pozdrawiam przyjaciela z łyżew- Pawła!!!
Dzięki, że dobrze oceniłeś sytuację i podniosleś nogę o te 5 cm wyżej!!
 Jednak matma z Misiurką ( moja kochana pani z gimnazjum), robi swoje :F

To uważajcie na siebie;)