Przygoda w metrze...

Było ciepłe, jesienne popołudnie. Słońce wyglądało zza warszawskich bloków. Jechałem do centrum, żeby spotkać się z kolegą. Najpierw autobusem, potem metrem. Z godzinę w jedną stronę, ale  dawno się nie widzieliśmy więc postanowiliśmy, że  pogadamy.

-Będziemy się odwiedzać, pisać, gadać... Na pewno!- to zawsze powtarzamy zmieniając szkołę, czy wracając z wakacji, a potem ... wiadomo.  

A że ostatnio na polskim omawialiśmy archetypiczność, powielanie i powtarzalność ludzkiego losu i zachowań, postanowiłem złamać tę zasadę i spotkać się z kumplem z dawnej szkoły.

No więc podjechałem autobusem do metra i ruszyłem do zejścia pod ziemię. Bramki, portfel, dzyń i jestem na stacji. Było już późno więc luzik i zero tłumu. Rano, jest tyle ludzi, że czasami nie da się wsiąść do wagonu i trzeba czekać na następny. A czas oczekiwania umila wielki ekran po drugiej stronie torów. Można się dowiedzieć kto ma imieniny i przeczytać wiadomości, chociaż stają się one powoli nudne- Grecja, Grecja, Grecja. Ostatnio z pomocą przybył kpt. Wrona, któremu też znudziły się te same wiadomości, i swoim wyczynem postanowił umilić nam oczekiwanie na metro.

,, UWAGA nadjeżdża pociąg!” Piętnaście minut i jestem u celu. Słynna patelnia! Tak nazywa się miejsce w centrum, w którym spotykają się wszyscy wsiadający i wysiadający z metra.

Oprócz nich jest zawsze koleś, który gra na krześle, pan z radyjkiem i mnóstwo osób rozdających ulotki. Wszystkie, to reklamy szkół językowych… Zawsze biorę przynajmniej od jednej osoby ( w końcu tak zarabiają na życie) mimo że i tak ich nie czytam.

 No więc wychodzę sobie z metra, idę, idę i nagle widzę dwie laski. Yyyy??  One też mnie widzą. Przez chwilę zawieszamy na sobie spojrzenia, uśmiech z obu stron. I idę dalej, w stronę Złotych Tarasów, ale słyszę jakieś śmieszki. Oglądam się za siebie, a one idą za mną jakieś 10 metrów.

 Fajnie!- myślę-podejdą, pogadamy… Przecież też jestem człowiekiem i jak wszyscy, lubię gadać z ludźmi (bo nie chodzi tu o to, że chciałbym im dać autograf, tylko o spotkanie, każdy to lubi).
Ale idę dalej, a one nie podchodzą, tylko całą drogę od metra do złotych się czają. Już, już mają podejść, ale peszą się i zawracają. Mi za bardzo nie wypada zatrzymać się  i podejść do nich, więc wszystko w ich rękach. Idę wolniej, czekam… one też idą wolniej, przyspieszam, one też przyspieszają… Rany, dobra, nie to nie. Szkoda, może następnym razem;)

Widziałem, że chciały, ale …wstyd był silniejszy…

Kiedyś siedziałem na Krakowskim Przedmieściu i jadłem gofra. Było ciepłe lato, nic mi się nie chciało, wszyscy powyjeżdżali na wakacje a ja jak palant zostałem w Warszawie bo miałem zdjęcia, więc chodziłem sobie na Stare Miasto i obserwowałem ludzi. Uwielbiam to robić!

No więc siedzę sobie, na tej ławce, wcinam gofra, a tu nagle obok mnie, do okienka z lodami staje Wojtek Szczęsny….. Myślałem, że się ze....am na tej ławce. Siedziałem metr od Szczęsnego!!! Czułem się jakbym patrzył w matkę Teresę, tyle że polskiej piłki nożnej. Bita śmietana zaczęła ściekać i poplamiła mi spodnie, a ja siedziałem i patrzyłem . TYLKO patrzyłem.

Powinienem był wstać i poprosić o autograf, chociaż uścisnąć jego rękę. A ja tylko siedziałem i patrzyłem…

Tej sytuacji nigdy nie zapomnę i będę jej żałował bardzo długo. A jak wygramy Euro dzięki Wojtkowi, bo obroni karnego w finale, to chyba skoczę do Wisły.

Szczęsny przecież widział, że się na niego gapię, ale nie podszedł i nie powiedział; ,,Siema jestem Wojtek, chcesz autograf?” bo to głupie. Nie żebym porównywał się do niego, ale na pewno fajnie jest podejść i pogadać, żeby potem nie żałować. I tak jest ze wszystkim.

Ja na przykład żałuję też, że nie podszedłem do takiej jednej dziewczyny na dyskotece w podstawówce, i nie poprosiłem jej do tańca. Może i by powiedziała, żebym spadał, ale przynajmniej wiedziałbym, że jest głupia, i nie żałował tego następne 5 lat. Dlatego trzeba zawsze próbować i jak to kiedyś ktoś powiedział ,,dawać szansę Bogu” J

To  by było na tyle. A jeśli chodzi o spotkanie z kolegą, to nie przyszedł bo tego dnia złamał rękę, więc poszedłem do kina :) Sam.